Przyjmuje się, że szachy powstały w północno-zachodnich Indiach w okresie Imperium Guptów (ok. 280–550). Wówczas grano w czaturangę, która jest pierwszą znaną grą, która później wyewoluowała do szachów współczesnych.
W dosłownym tłumaczeniu czaturanga oznacza „czterostronny” lub „podzielony na cztery części”. Nazwa pochodzi od systemu indyjskich wojsk, w których skład wchodziły: piechota, kawaleria, słonie bojowe oraz rydwany. Ta formacja wojska została opisana m.in. w Mahabharacie, która jest jednym z głównych hinduistycznych poematów epickich.
Szachy stały się popularną rozrywką na wielu europejskich dworach. Były postrzegane za grę sprzyjającą zwiększeniu społecznego prestiżu. Dlatego królowie chętnie grali w szachy. Stąd są nazywane królewską grą, nie tylko ze względu na jedną z figur, co z powodu wielu koronowanych głów, które grywały w szachy.
Władcami, którzy uwielbiali grać w szachy byli: król Anglii Henryk I Beauclerc, król Anglii Henryk II Plantagenet, król Anglii Ryszard I Lwie Serce, król Hiszpanii Filip II, król Kastylii i Leonu Alfons X Mądry, wielki książę moskiewski, Iwan IV Groźny. Wśród polskich królów zapewne grywał w nie Kazimierz Wielki, ze względu na swoje kontakty z Andegawenami, którzy lubili tę grę. Kazimierz zwracał uwagę na szachy, co znalazło odzwierciedlenie w jego prawodawstwie. Zabronił bowiem grać w szachy dla zakładu. Wszelki hazard był potępiany. Takie ustawodawstwo przyjmowano w wielu innych średniowiecznych państwach. Szachy były bardzo popularne u Jagiellonów. Grywali w nie zarówno Władysław Jagiełło, jak i Witold.
O tym, jak szachy zawędrowały do Europy więcej w portalu historia.org.pl