Znamy pełny skład rządu Donalda Tuska. Kim są nowi ministrowie

Na podstawie art. 154 ust. 3 Konstytucji RP premier Donald Tusk złożył do marszałka Sejmu Szymona Hołowni wniosek o wybór składu Rady Ministrów.

Zgodnie z nim wniesiono o wybór:

Władysława Kosiniaka-Kamysza (PSL-TD) na urzędy wiceprezesa Rady Ministrów oraz ministra obrony narodowej.

Kosiniak-Kamysz urodził się w 1981 r. w Krakowie. W 2006 r. ukończył medycynę w Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Do 2011 r. był lekarzem w uniwersyteckiej Klinice Chorób Wewnętrznych i Medycyny Wsi. Badania naukowe do pracy doktorskiej prowadził w Emory University School of Medicine w Atlancie w USA.

Od grudnia 2012 r. Kosiniak-Kamysz był wiceprezesem PSL, wcześniej, w latach 2008-2012, pełnił funkcję sekretarza Naczelnego Komitetu Wykonawczego. Od listopada 2015 r. Kosiniak-Kamysz pełni funkcję lidera Polskiego Stronnictwa Ludowego. 

Od 2015 r. jako lider PSL Kosiniak-Kamysz stał się jednym z liderów opozycji parlamentarnej. Kierowane przez niego PSL wprowadziło wtedy do Sejmu 16 posłów. W wyborach parlamentarnych w 2019 r. uzyskał reelekcję. PSL startowało wtedy w formule Koalicji Polskiej, w której skład oprócz ludowców weszły także m.in. Kukiz'15, Unia Europejskich Demokratów – łącznie te ugrupowania wprowadziły do Sejmu 30 posłów.

Rok później Kosiniak-Kamysz wystartował jako kandydat w wyborach prezydenckich. W pierwszej turze otrzymał 459 365 głosów (2,36 proc.), zajmując piąte miejsce spośród 11 kandydatów. W drugiej turze zadeklarował poparcie dla kandydata ze środowiska Koalicji Obywatelskiej Rafała Trzaskowskiego.

W 2023 r. razem z liderem Polski 2050 Szymonem Hołownią współtworzył Trzecią Drogę, która razem poszła do wyborów. Sojusz zdobył 14,4 proc. głosów i wprowadził do Sejmu 65 posłów, którzy podzielili się na dwa kluby – PSL i Polski 2050, deklarujące jednak ścisłą współpracę. Oba kluby, razem z Koalicją Obywatelską i Lewicą, stworzyły koalicję, która poparła utworzenie rządu Donalda Tuska.

Czytaj więcej: Będzie jedną z najważniejszych osób w państwie. Władysław Kosiniak-Kamysz wicepremierem i szefem MON

Krzysztofa Gawkowskiego (Nowa Lewica) na urzędy wiceprezesa Rady Ministrów i ministra cyfryzacji.

Gawkowski urodził się 11 kwietnia 1980 r. w Warszawie.

Był posłem poprzedniej kadencji, a w ostatnich wyborach kandydował z listy Nowej Lewicy w okręgu nr 4 - Bydgoszcz i uzyskał prawie 21,8 tys. głosów. Pracował m.in. w komisji cyfryzacji, innowacyjności i nowoczesnych technologii.

Jest nauczycielem akademickim, ma stopień naukowy doktora. Skończył studia wyższe z politologii na Wyższej Szkole Komunikowania i Mediów Społecznych w Warszawie, a doktorat z nauk humanistycznych na Akademii Humanistycznej im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku.

Macieja Berka na urząd ministra - członka Rady Ministrów.

Adama Bodnara na urząd ministra sprawiedliwości.

Bodnar urodził się 6 stycznia 1977 w Trzebiatowie. Jest absolwentem Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończył również studia LL.M. (łac. Legum Magister) z zakresu prawa konstytucyjnego porównawczego w Central European University w Budapeszcie. W 2006 roku uzyskał na Uniwersytecie Warszawskim stopień naukowy doktora nauk prawnych z zakresu prawa konstytucyjnego. W 2019 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego.

W 2023 r. uzyskał mandat senatora startując w ramach Paktu Senackiego z okręgu w Warszawie obejmującego dzielnice: Białołęka, Bielany, Śródmieście i Żoliborz, w którym głosują również obywatele polscy przebywający za granicą. Startował jako bezpartyjny kandydat z ramienia KO.

Czytaj więcej: Adam Bodnar kandydatem na ministra sprawiedliwości. Ma też objąć funkcję prokuratora generalnego

Agnieszkę Buczyńską (Polska 2050 - TD) na urzędy ministra do spraw społeczeństwa obywatelskiego i przewodniczącej Komitetu do spraw Pożytku Publicznego.

Urodziła się 22 września 1986 roku w Tczewie.

Została wybrana do Parlamentu z listy Trzecia Droga Polska 2050 Szymona Hołowni - Polskie Stronnictwo Ludowe.

W stowarzyszeniu Polska 2050 pełni funkcję wiceprezes. Od 27 marca 2022 roku jest członkinią zarządu partii Polska 2050 Szymona Hołowni, w której pełni funkcję drugiej wiceprzewodniczącej i sekretarz generalnej.

W Polsce 2050 była od samego początku. Była członkinią Komitetu Wyborczego Wyborców Szymona Hołowni na stanowisko Prezydenta Polski. Koordynowała wolontariat w trakcie kampanii. Następnie była członkiem założycielem stowarzyszenia Polska 2050.

Borysa Budkę (KO) na urząd ministra aktywów państwowych.

Borys Budka urodził się 11 marca 1978 roku. W roku 2015 był ministrem sprawiedliwości. Przewodniczący Platformy Obywatelskiej w latach 2019-2020. Od roku 2021 jest przewodniczącym klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej.

Zgodnie z informacją zamieszczoną na stronie PO, Budka to absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Po studiach zaczął pracować w Katedrze Prawa Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach, na początku jako asystent, obecnie jako adiunkt. Jest wykładowcą wielu europejskich uczelni m.in. w Portugalii, Hiszpanii, Francji, Rumunii i Belgii. W 2011 r. uzyskał tytuł doktora nauk ekonomicznych.

Autor publikacji z zakresu prawa pracy, prawa spółek oraz prawa cywilnego. Był radnym rady miejskiej w Zabrzu, pełnił funkcję jej wiceprzewodniczącego, a potem przewodniczącego. Ma córkę; jest pasjonatem biegów długodystansowych. 

Marzenę Czarnecką na urząd ministra przemysłu.

Marzena Czarnecka ma kierować nowo tworzonym w Katowicach Ministerstwem Przemysłu w rządzie Donalda Tuska. Jest profesorem Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach, szefową Katedry Transformacji Energetycznej tej uczelni, ekonomistką i prawniczką wyspecjalizowaną m.in. w prawie energetycznym i konsumenckim.

Profesor była współautorką zaprezentowanej przez Koalicję Obywatelską jesienią tego roku Strategii Transformacji Energetyki, przygotowanej przez specjalistów Instytutu Obywatelskiego - think tanku, będącego eksperckim zapleczem PO.

Przed utworzeniem Katedry Transformacji Energetycznej prof. Czarnecka pracowała w Katedrze Prawa i Ubezpieczeń katowickiej uczelni, z którą jest związana od 1994 roku. Oprócz kwestii prawnych dotyczących energetyki, specjalizuje się w m.in. w prawie konsumenckim i prawie konkurencji. Jest autorką i współautorką kilkudziesięciu krajowych i zagranicznych publikacji z zakresu energetyki, prawa energetycznego oraz ochrony konsumentów. Wśród jej naukowych zainteresowań jest także m.in. ekonomia współdzielenia i ekonomia prawa.

Marzena Czarnecka jest absolwentką Wydziały Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, zaś doktorat obroniła na katowickim Uniwersytecie Ekonomicznym w Katowicach. W 2019 r. uzyskała tam stopień doktora habilitowanego nauk ekonomicznych, a od trzech lat jest profesorem Uniwersytetu Ekonomicznego, a także wykładowcą licznych uniwersytetów w Europie, m.in. w niemieckim Saarbrucken i hiszpańskiej Granadzie. Kierowała kilkoma krajowymi i międzynarodowymi projektami badawczymi.

W latach 2012-17 prof. Czarnecka była dyrektorem departamentu prawnego w grupie energetycznej Tauron, a wcześniej koordynatorem w Polsce BGCE BU Sales w firmie Vattenfall Sales Poland (2010-12). Jako dyrektor departamentu prawnego zarządzała 147 prawnikami. W 1999 r. współtworzyła kancelarię radców prawnych Tomasz Ogłódek & Marzena Czarnecka, działającą do czerwca tego roku. Do grudnia br. była radcą prawnym w Kancelarii CzarneckaLegal. Jako partner w tej kancelarii koordynowała ponad 30 tys. postępowań oraz zarządzała 30-osobowym zespołem.

Ponadto Czarnecka od 2007 r. jest Sędzią Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w Katowicach, a od 2013 r. członkiem Towarzystwa Obrotu Energią oraz Koordynatorem Sekcji Energetycznej w Centrum Studiów Antymonopolowych i Regulacyjnych CARS. Do niedawna profesor była też przewodniczącą Rady Nadzorczej Szpitala Specjalistycznego w Zabrzu.

W Uniwersytecie Ekonomicznym w Katowicach prof. Czarnecka jest pełnomocniczką rektora ds. równego traktowania, przeciwdziałania mobbingowi i dyskryminacji, a także przewodniczącą komisji dyscyplinarnej ds. studentów. Prowadzi seminaria magisterskie i dyplomowe oraz wykłada następujące przedmioty: Prawo konsumenckie i ochrona konsumentów, Międzynarodowe prawo ochrony własności intelektualnej, Prawo ochrony własności intelektualnej, Zakładanie firmy, Ramy prawne i etyka, Międzynarodowe prawo gospodarcze, Prawo cyfrowe, Wprowadzenie do prawa gospodarczego oraz Europejskie prawo gospodarcze.

Andrzeja Domańskiego (KO) na urząd ministra finansów.

Były główny ekonomista Instytutu Obywatelskiego Andrzej Domański kandydatem na ministra finansów w rządzie Donalda Tuska.

Domański jest ekonomistą, absolwentem Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie. Jak poinformowano w jego biogramie na stronach Platformy Obywatelskiej, zawodowo był przez 14 lat związany z polskim rynkiem kapitałowym. Jest współtwórcą programu gospodarczego Platformy Obywatelskiej oraz pomysłodawcą programu aktywizacji zawodowej dla kobiet po urlopie macierzyńskim – tzw. babciowe.

Był głównym ekonomistą Instytutu Obywatelskiego, opublikował szereg analiz i raportów m.in. o wyzwaniach klimatycznych dla polskich miast oraz sektora energetycznego, o finansowaniu programu rozwoju obronności oraz zagrożeniach płynących z tworzenia państwowych monopoli i centralizacji gospodarki. Ma żonę i córkę. W wolnym czasie jeździ na rowerze, biega i gra w szachy.

Agnieszkę Dziemianowicz-Bąk (Nowa Lewica) na urząd ministra rodziny, pracy i polityki społecznej.

Agnieszka Dziemianowicz-Bąk ma 39 lat, urodziła się 20 stycznia 1984 r. we Wrocławiu. Jest posłanką Lewicy. Ma wyższe wykształcenie - ukończyła pedagogikę i filozofię na Uniwersytecie Wrocławskim.

• W latach 2015-2019 była członkinią Zarządu Krajowego Partii Razem. W 2019 r. wystąpiła z partii. W 2020 r. była współprzewodniczącą sztabu Roberta Biedronia podczas kampanii przed wyborami prezydenckimi. W 2021 r. przystąpiła do Nowej Lewicy, dołączając do frakcji SLD. Posłanka na Sejm od 2019 r. (IX-X kadencja), w Sejmie IX kadencji była członkinią Komisji ds. Unii Europejskiej, Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży, Komisji Polityki Społecznej i Rodziny.
• W ostatnich wyborach kandydowała w okręgu nr 26 w województwie pomorskim i uzyskała 30,6 tys. głosów. Należy do klubu parlamentarnego Lewicy (Nowa Lewica, PPS, Razem).
• W latach 2010-2016 pracowała w Instytucie Badań Edukacyjnych, wykładała na Uniwersytecie Wrocławskim i w Dolnośląskiej Szkole Wyższej we Wrocławiu.
• W 2019 r. w trakcie strajku generalnego w oświacie założyła inicjatywę Wrocław Wspiera Nauczycieli, która m. in. organizowała wiece poparcia dla postulatów strajkujących.

Jana Grabca (KO) na urząd ministra - członka Rady Ministrów.

Paulinę Hennig-Kloskę (Polska 2050 - TD) na urząd ministra klimatu i środowiska.

Paulina Hennig-Kloska urodziła się w Gnieźnie w 1977 roku. Ma licencjat z politologii w Szkole Wyższej im. Pawła Włodkowca w Płocku, oraz tytuł magistra politologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Skończyła również studia podyplomowe dot. analizy finansowej i controllingu w Akademii Ekonomicznej w Poznaniu.

W Sejmie zasiada od 2015 roku, gdy otrzymała mandat startując z listy Nowoczesnej Ryszarda Petru. W wyborach w 2019 r. dostała się do Sejmu startując z listy Koalicji Obywatelskiej PO .N iPL Zielonych. W lutym 2021 r. przystąpiła do Polski 2050. W obecnej X kadencji Sejmu została wybrana z list Trzeciej Drogi (stworzonej przez Polskę 2050 i PSL) zdobywając 30 334 głosy w Koninie. W Sejmie zasiadała w Komisji Finansów Publicznych oraz Komisji do Spraw Energii, Klimatu i Aktywów Państwowych.

Zgodnie z informacjami zamieszczonymi na stronie Polski 2050 na temat doświadczenia zawodowego Hennig-Kloski wynika, że była dziennikarką radiową w Gnieźnie, dyrektorem oddziału banku oraz dyrektorką generalną spółki prawa handlowego.

Krzysztofa Hetmana na ministra rozwoju i technologii

Hetman jest politologiem. Studia ukończył na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Jest posłem X kadencji (PSL-TD).

Wcześniej, bo od 2014 roku do 2023 roku był eurodeputowanym. W latach 2010-2014 był Marszałkiem Województwa Lubelskiego, a od 2007 do 2010 wiceministrem rozwoju regionalnego.

Jako podsekretarz w resorcie rozwoju odpowiadał za sprawy związane z wdrażaniem Programu Rozwój Polski Wschodniej, programów Europejskiej Współpracy Terytorialnej i Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa w latach 2007-2013 oraz za koordynację wdrażania programów regionalnych. Jest żeglarzem i narciarzem.

Marcina Kierwińskiego (KO) na urząd ministra spraw wewnętrznych i administracji.

Dariusza Klimczaka (PSL-TD) na urząd ministra infrastruktury.

Klimczak urodził się w 1980 r. w Rawie Mazowieckiej. Jest absolwentem historii na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz ukończył studia doktoranckie z zakresu politologii na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. 

Dariusz Klimczak, to polityk i samorządowiec. Od 2009 do 2018 był członkiem zarządu województwa łódzkiego, w tym od 2014 w randze wicemarszałka. Jest wiceprezesem Polskiego Stronnictwa Ludowego oraz posłem od 2019 r.

W 2002 wstąpił do PSL w Krakowie oraz do Forum Młodych Ludowców (FML). Od stycznia 2005 do marca 2006 byłem prezesem zarządu wojewódzkiego FML w Małopolsce. Od września 2005 do lutego 2013 r. pełnił funkcję prezesa zarządu krajowego FML, następnie otrzymał tytuł honorowego prezesa tej organizacji. W lutym 2009 r. został powołany do składu zarządu województwa łódzkiego. Powierzono mu wtedy nadzór merytoryczny nad Departamentem Polityki Zdrowotnej, szpitalami wojewódzkimi, Regionalnym Centrum Polityki Społecznej oraz Departamentem Kultury Fizycznej, Sportu i Turystyki.

W wyborach do sejmiku łódzkiego w 2010 r. uzyskał mandat radnego IV kadencji i ponownie został wybrany na członka zarządu województwa. W grudniu 2014 r. został wicemarszałkiem w nowym zarządzie województwa łódzkiego, pełniąc tę funkcję do końca kadencji. W 2015 objął kierownictwo regionalnych struktur PSL. W 2018 r. został radnym województwa łódzkiego na okres VI kadencji. 

Katarzynę Kotulę (Nowa Lewica) na urząd ministra do spraw równości.

Katarzyna Agata Kotula ma 46 lat, urodziła się w 1977 w Gryfinie. Była działaczką partii Wiosna Roberta Biedronia. W 2021 r. po rozwiązaniu Wiosny, została członkinią Nowej Lewicy.

Była posłanką minionej kadencji Sejmu; w wyborach parlamentarnych 2019 r. startowała z czwartego miejsca listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej w okręgu nr 41 w województwie szczecińskim.

Izabelę Leszczynę na ministra zdrowia

Izabela Leszczyna urodziła się 3 września 1962 r. w Częstochowie. Ukończyła studia z filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie oraz liczne studia podyplomowe, w tym audyt wewnętrzny i kontrolę zarządczą w jednostkach sektora finansów publicznych na Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. 

W Sejmie IX kadencji została wybrana na stanowisko zastępcy przewodniczącego Komisji Finansów Publicznych.

W latach 2013 -2015 pełniła urząd wiceminister w Ministerstwie Finansów i Pełnomocnik Rządu do spraw Informacji i Edukacji Finansowej w zakresie Budżetu, Finansów Publicznych i Instytucji Finansowych oraz Ochrony Finansów Publicznych.

W 2021 r. została wybrana na wiceprzewodniczącą Platformy Obywatelskiej.

W 2023 roku wybrana na kolejną kadencję w Sejmie RP.

Sławomira Nitrasa (KO) na urząd ministra sportu i turystyki.

Barbarę Nowacką (KO) na urząd ministra edukacji.

Barbara Nowacka ma 48 lat (urodziła się w 1975 r. w Warszawie), z wykształcenia jest informatykiem. 

Od 1993 działała w Telefonie Zaufania dla Kobiet prowadzonym przez Federację na Rzecz Kobiet i Planowania Rodziny. Była członkinią i od 2000 r. wiceprzewodniczącą młodzieżówki Unii Pracy - Federacji Młodych UP, w latach 2001–2005 należała do samej UP. W 2005 r. była współzałożycielką Młodych Socjalistów. Zasiadła wówczas też w radzie krajowej założonej przez jej matkę partii Unia Lewicy III RP, z której wystąpiła w 2006. Po śmierci matki została współzałożycielką i wiceprezesem zarządu Fundacji im. Izabeli Jarugi-Nowackiej.

We wrześniu 2018 r. przystąpiła wraz ze swoim stowarzyszeniem Inicjatywa Polska do Koalicji Obywatelskiej. W czerwcu 2019 r. Inicjatywa Polska została zarejestrowana jako partia polityczna, w której Barbara Nowacka objęła funkcję przewodniczącej.

W wyborach parlamentarnych w 2019 r. została posłanką Koalicji Obywatelskiej z okręgu gdyńsko-słupskiego, uzyskała ponad 88,8 tys. głosów. Pracowała w sejmowych Komisjach: Edukacji, Nauki i Młodzieży oraz Odpowiedzialności Konstytucyjnej oraz w Podkomisjach stałych: do spraw nauki i szkolnictwa wyższego oraz do spraw młodzieży. Złożyła blisko 470 interpelacji poselskich.

W wyborach w 2023 r. z powodzeniem ubiegała się o poselską reelekcję, otrzymując 139 524 głosów, co ponownie stanowiło najlepszy indywidualny wynik w okręgu gdyńsko-słupskim.

Marzenę Okłę-Drewnowicz (KO) na urząd ministra do spraw polityki senioralnej.

Marzena Okła-Drewnowicz urodziła się 20 maja 1972 roku w Skarżysku-Kamiennej. Ukończyła studia z zakresu socjologii na Wydziale Nauk Społecznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (1996) oraz studia podyplomowe z organizacji pomocy społecznej w Wyższej Szkole Handlowej w Kielcach (2002).

Początkowo pracowała w rejonowym urzędzie pracy, następnie w latach 1998–2007 była zastępcą dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Skarżysku-Kamiennej.

Pracowała także jako nauczyciel m.in. w Zakładzie Doskonalenia Zawodowego oraz wykładowca w Centrum Kształcenia Pracowników Służb Społecznych. Kierowała miejskimi strukturami Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, zakładała też lokalne organizacje. W 2006 r. z ramienia Platformy Obywatelskiej została wybrana do sejmiku świętokrzyskiego.

• W wyborach parlamentarnych w 2007 uzyskała mandat poselski z listy PO. W Sejmie zasiadała w Komisji Polityki Społecznej.
• W czerwcu 2009 r., po rozwiązaniu świętokrzyskich struktur Platformy Obywatelskiej, kierowanych od września 2008 przez senatora Michała Okłę, została komisarzem tego regionu. Funkcję tę pełniła do maja 2010 r., kiedy to została wybrana na przewodniczącą regionu świętokrzyskiego PO. W wyborach w 2011 r. z powodzeniem ubiegała się o poselską reelekcję.
• W 2015 r. została ponownie wybrana do Sejmu, otrzymując 13 019 głosów. W Sejmie VIII kadencji została zastępcą przewodniczącego Komisji Polityki Społecznej i Rodziny oraz członkinią Komisji Polityki Senioralnej. W gabinecie cieni Platformy Obywatelskiej objęła stanowisko wiceszefowej gabinetu do spraw polityki senioralnej.
• W maju 2017 r. zrezygnowała z funkcji przewodniczącej regionu świętokrzyskiego PO. Została wówczas liderką programu polityki senioralnej "Polska Seniora". W wyborach w 2019 r. z powodzeniem ubiegała się o poselską reelekcję, kandydując z ramienia Koalicji Obywatelskiej.
• W grudniu 2021 r. została wiceprzewodniczącą Platformy Obywatelskiej. W 2023 roku wybrana na kolejną kadencję w Sejmie RP.

Prywatnie jest mamą dwójki dzieci i miłośniczką turystyki rowerowej.

Katarzynę Pełczyńską-Nałęcz (Polska 2050 - TD) na urząd ministra funduszy i polityki regionalnej.

Pełczyńska-Nałęcz urodziła się w 26 października 1970 roku w Warszawie. Jest socjologiem i specjalistą w sprawach polityki międzynarodowej. W roku 1994 ukończyła studia w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, w którym obroniła pracę doktorską. Następnie podjęła pracę w Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk. W latach 1992–1995 oraz 1999–2012 była związana z Ośrodkiem Studiów Wschodnich w Warszawie, w którym pełniła m.in. funkcje kierownika działu rosyjskiego oraz zastępcy dyrektora.

• Od 2011 do 2012 była przedstawicielem OSW w Brukseli oraz koordynatorem wspólnego projektu badawczego OSW i Francuskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych.
• W latach 2012-14 pełniła funkcję wiceministra w resorcie spraw zagranicznych, natomiast w 2014-16 była ambasadorem RP w Federacji Rosyjskiej.
• Po zakończeniu służby dyplomatycznej objęła stanowisko dyrektora programu Otwarta Europa Fundacji im. Stefana Batorego, a następnie funkcję dyrektora think tanku Forum Idei.
• W 2020 r. znalazła się w sztabie wyborczym kandydata w wyborach prezydenckich Szymona Hołowni. Objęła stanowisko dyrektora Instytutu Strategie 2050, działającego przy powołanym przez Szymona Hołownię ruchu Polska 2050. Posługuje się językiem angielskim i rosyjskim. Ma troje dzieci.

Czesława Siekierskiego (PSL-TD) na urząd ministra rolnictwa i rozwoju wsi.

Siekierski urodził się 8 października 1952 r. w Stopnicy. W 1976 roku uzyskał tytuł magistra inżyniera na Wydziale Rolniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. W 1986 r. uzyskał tytuł doktora na tym samym wydziale. Z zawodu jest nauczycielem akademickim.

Jak wynika z informacji zamieszczonej na stronie Europejskiej Partii Ludowej, w latach 1994-1998 Siekierski pracował jako dyrektor Fundacji Programów Pomocy dla Rolnictwa. W latach 1997-2004 pełnił funkcję posła na Sejm RP. W latach 2001-2003 był wiceministrem rolnictwa. Był także członkiem m.in. Komisji Integracji Europejskiej Sejmu (1997-2004), Parlamentarnej Komisji Wspólnej Parlamentu Polskiego i Parlamentu Europejskiego (1997-2001), wiceprzewodniczącym Komisji Gospodarki (1997-2001). W latach 2003-2004 sprawował funkcję obserwatora Sejmu RP w Parlamencie Europejskim.

W 2004 r. został posłem V kadencji Parlamentu Europejskiego. Uzyskał mandat europosła również w VI, VII i VIII kadencji PE. W 2014 r. został wybrany przewodniczącym komisji rolnictwa PE.

W wyborach w 2019 r. Siekierski został posłem do Sejmu z listy PSL z okręgu 33. Był członkiem komisji finansów publicznych, komisji spraw zagranicznych oraz podkomisji stałej do kontroli realizacji budżetu. W wyborach do Sejmu w 2023 r. otrzymał reelekcję z komitetu KKW Trzecia Droga PSL-PL2050 Szymona Hołowni.

Siekierski pełni funkcję wiceprzewodniczącego Rady Naczelnej PSL. 

Tomasza Siemoniaka (KO) na urząd ministra - członka Rady Ministrów.

Siemoniak urodził się 2 lipca 1967 roku w Wałbrzychu.

Od listopada 2007 w rządzie Donalda Tuska był wiceministrem spraw wewnętrznych i administracji, a potem - od sierpnia 2011 do listopada 2015 roku ministrem obrony narodowej. Był też od września 2014 do listopada 2015 r. wicepremierem w rządzie Ewy Kopacz.

Siemoniak od 2015 r. jest posłem - w ostatnich wyborach kandydując z okręgu 21 - Opole uzyskał 46,2 tys. głosów. Należy do Klubu Parlamentarnego Koalicji Obywatelskiej (Platforma Obywatelska, Nowoczesna, Inicjatywa Polska, Zieloni). Pracował m.in. w komisji obrony narodowej.

Ma wyższe wykształcenie. Uczył się w II Liceum Ogólnokształcącym im. Hugona Kołłątaja w Wałbrzychu, a potem studiował na wydziale handlu zagranicznego Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie. Działał w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów.

Od 1994 do 1996 roku był zatrudniony w Telewizji Polskiej, między innymi na stanowisku dyrektora Programu 1 - miał wówczas 29 lat, odpowiadał też za oddziały terenowe TVP.

• W 1997 roku koordynował program "Media i Demokracja" w Instytucie Spraw Publicznych.
• W latach 1998-2000 był radnym gminy Warszawa-Centrum. Od grudnia 2000 do lipca 2002 roku był wiceprezydentem Warszawy.
• W latach 1998-2000 pełnił funkcję dyrektora Biura Prasy i Informacji w Ministerstwie Obrony Narodowej, gdy resortem kierował Janusz Onyszkiewicz.
• Od grudnia 2000 r. do lipca 2002 r. był wiceprezydentem Warszawy.
• Również w tym czasie - 1998 - 2002 był wiceprzewodniczącym Rady Nadzorczej Polskiej Agencji Prasowej, a 2002-06 - zasiadał w zarządzie Polskiego Radia.
• Od 2006 do 2007 roku z rekomendacji PO był wicemarszałkiem województwa mazowieckiego.
• W latach 90. działał w Kongresie Liberalno-Demokratycznym i Unii Wolności.

Bartłomieja Sienkiewicza (KO) na urząd ministra kultury i dziedzictwa narodowego.

Bartłomiej Henryk Sienkiewicz urodził się 29 lipca 1961 r. w Kielcach. Wywodzi się z rodu szlacheckiego herbu Oszyk. Jest prawnukiem pisarza Henryka Sienkiewicza.

W latach 80. współpracował z opozycją demokratyczną. Od 1981 r. był związany z Niezależną Oficyną Studentów w Krakowie, zajmował się drukiem i dystrybucją wydawnictw drugiego obiegu. Działał w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów, gdzie m.in. był członkiem redakcji "Biuletynu Niezależnego Zrzeszenia Studentów". W styczniu 1982 r. został zatrzymany i przez trzy dni był osadzony jako podejrzany o "utrudnianie postępowania karnego". W 1988 r. znalazł się w komitecie organizacyjnym Międzynarodowej Konferencji Praw Człowieka w Krakowie. Był jednym z 23 sygnatariuszy deklaracji "Tezy programowe środowiska 'Czas przyszły'", grupy działaczy Ruchu Wolność i Pokój, skupionej wokół pisma "Czas przyszły".

W 1987 r. ukończył studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1990–2002 był funkcjonariuszem Urzędu Ochrony Państwa. Zasiadał w kierownictwie pionu analiz. Współpracował z szefami resortu spraw wewnętrznych: Krzysztofem Kozłowskim i Andrzejem Milczanowskim. Służbę skończył w stopniu podpułkownika w 2002r.

Był współtwórcą Ośrodka Studiów Wschodnich (1990), wicedyrektorem oraz przewodniczącym rady tej instytucji.

W 2002 r. założył przedsiębiorstwo ASBS OTHAGO (później Sienkiewicz i Wspólnicy)- firmę analityczną zajmującą się szacowaniem ryzyka inwestycyjnego. Od 2003 r. przez dwa lata był doradcą ówczesnego marszałka Sejmu Macieja Płażyńskiego. Pracował jako wykładowca w Akademii Obrony Narodowej. Był współpracownikiem prasy m.in. "Tygodnika Powszechnego". W 2012 r. został nominowany do nagrody Grand Press w kategorii "publicystyka" za tekst "Ambaras z polskością".

W latach 2013–14 był bezpartyjnym ministrem spraw wewnętrznych w rządzie PO-PSL. Pełnił także funkcję koordynatora służb specjalnych, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, CBA  a także wywiadu i kontrwywiadu wojskowego.

W wyborach parlamentarnych w 2019 r. uzyskał mandat posła na Sejm IX kadencji, kandydując jako lider listy Koalicji Obywatelskiej w okręgu kieleckim i otrzymując 35 009 głosów. Po wyborach wstąpił do PO. W 2023 r. kandydował do Sejmu z ramienia KO z pierwszego miejsca w okręgu krakowskim. Uzyskał poselską reelekcję, zdobywając 95 873 głosy.

Radosław Sikorski kandydatem na ministra spraw zagranicznych

Sikorski urodził się 23 lutego 1963 r. w Bydgoszczy. Ukończył filozofię, nauki polityczne i ekonomię na Uniwersytecie Oksfordzkim.

Od 1986 do 1989 r. był reporterem podczas wojen w Afganistanie i Angoli. Laureat nagrody World Press Photo w kategorii zdjęć reporterskich za zdjęcie z Afganistanu.

Czytaj więcej: Były szef MSZ ma szansę ponownie objąć to stanowisko. Co wiemy o Radosławie Sikorskim?

W 2019 r. Sikorski został wybrany z list Koalicji Europejskiej do Parlamentu Europejskiego.

Sikorski jest wykładowcą Centrum Studiów Europejskich Uniwersytetu Harvardzkiego i ekspertem Center for Strategic and International Studies w Waszyngtonie.

Autor książek: „Prochy świętych – podróż do Heratu w czas wojny”, „Full circle. A homecoming to free Poland”, „The Polish House – an Intimate History of Poland”, „Strefa zdekomunizowana – wywiad rzeka”, „Polska może być lepsza. Kulisy polskiej dyplomacji” oraz „Polska. Stan Państwa”.

Sikorski jest mężem amerykańskiej pisarki i dziennikarki Anne Applebaum. Jak wskazał w biogramie na swojej stronie, pasjonuje się historią.

Adama Szłapkę na ministra do spraw Unii Europejskiej.

Adam Szłapka urodził się 6 grudnia 1984 r. w Kościanie w woj. wielkopolskim. W 2008 r. uzyskał tytuł magistra politologii na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, a w 2012 r. ukończył podyplomowe Studium Polityki Zagranicznej w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych. 

W 2015 r. został sekretarzem generalnym Nowoczesnej. W tym samym roku wystartował w wyborach parlamentarnych z pierwszego miejsca w okręgu kaliskim i uzyskał mandat posła. Uczestniczył w pracach sejmowych Komisji do Spraw Służb Specjalnych i Komisji Spraw Zagranicznych.

W październiku 2019 r. ponownie wszedł do Sejmu. Tym razem startował z trzeciego miejsca z listy Koalicji Obywatelskiej w okręgu poznańskim. Zagłosowało na niego blisko 52 tys. osób. Miesiąc później został przewodniczącym Nowoczesnej.

W wyborach 2023 r. był "jedynką" poznańskiej listy Koalicji Obywatelskiej do Sejmu i po raz trzeci z rzędu uzyskał mandat poselski. Otrzymał 149 064 głosów, co było trzecim najwyższym wynikiem w kraju. Wyprzedzili go jedynie Donald Tusk, na którego oddano 538 634 głosów i Jarosław Kaczyński, którego poparło 177 228 osób.

Dariusza Wieczorka (Nowa Lewica) na urząd ministra nauki.

Dariusz Krzysztof Wieczorek urodził się 23 maja 1965 r. w Szczecinie. Jest absolwentem Wydziału Elektrycznego Politechniki Szczecińskiej.

W wyborach parlamentarnych w 2019 został wybrany na posła na Sejm RP IX kadencji w okręgu szczecińskim (zdobył 24 924 głosy). W Sejmie został członkiem Komisji Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej oraz Komisji do Spraw Energii, Klimatu i Aktywów Państwowych, a także sekretarzem klubu parlamentarnego Lewicy. W październiku 2021 r. został wybrany na wiceprzewodniczącego powstałej z przekształcenia SLD Nowej Lewicy.

(PAP)

Autorka: Aleksandra Kiełczykowska

kgr/